Ebeveynlerimiz genellikle çocuklarına yardımcı olmak için;
-yanlış tutumlar sergilemekte ve,
-yaptıklarının aslında yanlış olduğunun da ne yazık ki farkında olmamaktadırlar. Peki, neler yapmamalıyız?
Öncelikle sizlerden ricam, lütfen hayatınızı kekemeliği olan bir çocuğunuz olduğu için değiştirmeyin. Yani hayatınızı normal akışına bırakın.
Çocuğunuza karşı olan davranışınızı değiştirmeyin. Daha öncesinde çocuğunuza nasıl davranıyorsanız,lütfen yine aynı şekilde davranın.
‘Düzgün konuş bir daha söyle, anlamadım.’ demeyin.
‘Benden sonra tekrar et, bak böyle diyeceksin.’ demeyin.
‘Nefes al, sakin ol, acele etme.’ gibi önerilerde bulunmayın. Nefes almak kekemeliğin çözümü değildir.
Konuşurken hecelemesini istemeyin.
Yakın arkadaşı ya da sınıfında biri kekeliyor diye bir daha görüştürmeme, okuldan alma, akrabalarınız arasında biri kekeliyor diye asla ve asla ilişkinizi kesmeyin.
Kekemelik taklit edilemez, öğrenilemez, model alınamaz ve özenti ile başlamaz. Alışkanlık haline de gelmez.
-Eşinizi, dostunuzu, kendinizi, havlayan köpeği, çocuğu korkutan kişiyi, ya da aniden ortaya çıkan gürültüyü de suçlamayın. Bunlar neden değildir.