Ebeveynlerimiz genellikle çocuklarına yardımcı olmak için;
-yanlış tutumlar sergilemekte ve,
-yaptıklarının aslında yanlış olduğunun da ne yazık ki farkında olmamaktadırlar. Peki, neler yapmamalıyız?
Öncelikle sizlerden ricam, lütfen hayatınızı kekemeliği olan bir çocuğunuz olduğu için değiştirmeyin. Yani hayatınızı normal akışına bırakın.
Çocuğunuza karşı olan davranışınızı değiştirmeyin. Daha öncesinde çocuğunuza nasıl davranıyorsanız,lütfen yine aynı şekilde davranın.
‘Düzgün konuş bir daha söyle, anlamadım.’ demeyin.
‘Benden sonra tekrar et, bak böyle diyeceksin.’ demeyin.
‘Nefes al, sakin ol, acele etme.’ gibi önerilerde bulunmayın. Nefes almak kekemeliğin çözümü değildir.
Konuşurken hecelemesini istemeyin.
Yakın arkadaşı ya da sınıfında biri kekeliyor diye bir daha görüştürmeme, okuldan alma, akrabalarınız arasında biri kekeliyor diye asla ve asla ilişkinizi kesmeyin.
Kekemelik taklit edilemez, öğrenilemez, model alınamaz ve özenti ile başlamaz. Alışkanlık haline de gelmez.
-Eşinizi, dostunuzu, kendinizi, havlayan köpeği, çocuğu korkutan kişiyi, ya da aniden ortaya çıkan gürültüyü de suçlamayın. Bunlar neden değildir.
Anadolu Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi, Dil ve Konuşma Terapisi Lisans programından Dil ve Konuşma terapisti olarak mezun olmuştur. Dil ve Konuşma Terapistliği eğitimi sırasında Anadolu Üniversitesi Dilkom’da (Dil ve Konuşma Bozuklukları Eğitim, Araştırma ve Uygulama Merkezi) dil ve konuşma bozukluklarının tanısı, değerlendirilmesi ve terapisine yönelik uygulamalı klinik çalışmada bulunmuş ve süpervizyon almıştır. Ayrıca Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde bulunan Nöroloji, Plastik Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi ve Kulak Burun Boğaz Anabilim Dalı Kliniklerinde, Eskişehir Anadolu Üniversitesi Mavi Hastane Yutma Bozuklukları Kliniği ve Palyatif Bakım Ünitesi'nde gözlemlerde bulunmuş ve bu alanlardaki uzmanlardan dersler almıştır.